Het avontuur is begonnen...
Door: Rosel
Blijf op de hoogte en volg Rosel
25 Maart 2014 | Oeganda, Kampala
Waar te beginnen?!
Maandagmorgen vertrokken we dan eindelijk op weg naar Oeganda. Na mijn ouders uitgezwaaid te hebben, ging ik met Ilse en Marit op naar het vliegtuig. De vlucht duurde ongeveer 10 uur met een tussenstop in Kigali, Rwanda. Hierna werden we in Entebbe ontvangen door een hele hoop Afrikanen op een rij met papiertjes en hierop onze naam. Dit was een leuk gezicht om de donkere Afrikanen te zien met allemaal bleke papiertjes ’s nachts haha.
Wel viel het meteen op dat er veel soldaten op en rond het vliegveld stonden met grote geweren. Ook veel auto’s met daarin militairen, wat best angstaanjagend leek.
Onze chauffeur zorgde voor een lekker wild Afrikaans ritje met inhaalmanoevres die maar net goed gingen. Hierna kwamen we aan op de campus van de Makarere University, waar ‘Edge House’ ligt, waar we verblijven. Het is bewaakt met een gate door politie. Dit geeft toch wel een fijn gevoel. Ook Edge House is zelf bewaakt door een gatekeeper. Het is redelijk groot en de manager ‘Lucy’ ontving ons hartelijk en legde ons meteen van alles uit. Rond middernacht gingen we slapen en stopten we ons in de klamboe, op hoop van zegen dat er geen malaria-mug hierin zou zitten haha.
’s Ochtends zagen we pas echt bij daglicht hoe mooi het buiten was. Het is net een regenwoud in de grote tuin rondom het huis. Er staan veel grote bomen en er zijn veel soorten dieren. O.a. Marabou Storcs genaamd, hele grote angstaanjagende vogels die dicht boven je hoofd vliegen of naast je op de stoep lopen. (zie foto’s) Ze lijken een beetje op ooievaars/reigers alleen een tantje lelijker haha.
Vanochtend om 9 uur zouden we een rondleiding krijgen van een Oegandese medische student, die uiteindelijk om half twee aan kwam. Hello Afrikaans ritme! Alles gaat hier op zijn gemakje. Dit heeft ook te maken met het weer, warm en vochtig. Hiernaast is het landschap heuvelachtig, zo kan een wandeling nog best pittig worden. Onbegrijpelijk hoe de gemiddelde Afrikaan met een blousje en een blazer loopt en nog niet aan het zweten is..?!
Wanneer je de campus uitloopt, kom je terecht bij een drukke weg met een onmogelijk veel verkeer o.a. Bodah bodah’s (gevaarlijke motortaxi’s, die veel ongelukken veroorzaken), matatu taxi’s (waarbij ze wachten tot dat ze helemaal vol zitten met mensen) en gewone auto’s en taxi’s.
Het maakt het lastig om over te steken door de drukte en doordat ze hier niet rechts rijden, kijk je automatisch de verkeerde kant op haha. We volgen hierbij maar gewoon de locals..
Op weg naar het ziekenhuis (ongeveer een halfuur lopen), liepen we langs de autoweg, op een soort van ‘stoep’, oranje grond met af en toe wat stenen of gaten in de weg. Veel mensen staan hier langs de weg en proberen spullen te verkopen bij verschillende kraampjes. Hierachter geeft het meer een beeld van een sloppenwijk, waar veel mensen aan het werk zijn. Onderweg werden we erg bekeken als ‘muzungu’ (blanke in het Luganda). Veel kinderen die naar je zwaaien of je zomaar een knuffel geven, heel schattig.
Hier als medische student ben je erg bevoorrecht om te mogen studenten. Hier maken ze na hun school een test en als ze deze halen mogen ze geneeskunde gaan studeren. De regering betaalt dan de dure studie en zorgt voor huisvesting. Je mag hier echt van geluk spreken als je dit mag gaan doen!
Na de wandeling kwamen we aan bij het Mulago Hospital. Het ziekenhuiscomplex was erg groot en is half open. We namen eerst een kijkje bij interne geneeskunde. Veel kapotte ziekenhuisbedden stonden tegen de muur, veel mensen die in en uit liepen. Patiënten die op deze manier totaal geen privacy hebben. Ze liggen in een grote zaal, links de mannen, rechts de vrouwen, waar in het midden de doorgang is voor bezoekers/artsen. Familie moet hier zelf voor eten en drinken zorgen voor de patiënt. Toch even wat anders dan in Nederland..
We kwamen ook geen sanitaire voorzieningen tegen of iets wat daar op lijkt. Vandaar waarschijnlijk de geur van urine en ontlasting, doordat men zijn behoefte maar ergens op de trap doet.
Dit was wel even heftig om te zien. Je stelt je wel erop in van te voren dat je wat heftigs gaat zien, maar hoe precies is moeilijk in te schatten. Dit belooft wat voor de komende weken co-schappen.
Morgen eerst even een dagje bijkomen van alle eerste indrukken bij het zwembad
Mijn oegandees nummer: (+256)794339375
Tot de volgende keer!
Maandagmorgen vertrokken we dan eindelijk op weg naar Oeganda. Na mijn ouders uitgezwaaid te hebben, ging ik met Ilse en Marit op naar het vliegtuig. De vlucht duurde ongeveer 10 uur met een tussenstop in Kigali, Rwanda. Hierna werden we in Entebbe ontvangen door een hele hoop Afrikanen op een rij met papiertjes en hierop onze naam. Dit was een leuk gezicht om de donkere Afrikanen te zien met allemaal bleke papiertjes ’s nachts haha.
Wel viel het meteen op dat er veel soldaten op en rond het vliegveld stonden met grote geweren. Ook veel auto’s met daarin militairen, wat best angstaanjagend leek.
Onze chauffeur zorgde voor een lekker wild Afrikaans ritje met inhaalmanoevres die maar net goed gingen. Hierna kwamen we aan op de campus van de Makarere University, waar ‘Edge House’ ligt, waar we verblijven. Het is bewaakt met een gate door politie. Dit geeft toch wel een fijn gevoel. Ook Edge House is zelf bewaakt door een gatekeeper. Het is redelijk groot en de manager ‘Lucy’ ontving ons hartelijk en legde ons meteen van alles uit. Rond middernacht gingen we slapen en stopten we ons in de klamboe, op hoop van zegen dat er geen malaria-mug hierin zou zitten haha.
’s Ochtends zagen we pas echt bij daglicht hoe mooi het buiten was. Het is net een regenwoud in de grote tuin rondom het huis. Er staan veel grote bomen en er zijn veel soorten dieren. O.a. Marabou Storcs genaamd, hele grote angstaanjagende vogels die dicht boven je hoofd vliegen of naast je op de stoep lopen. (zie foto’s) Ze lijken een beetje op ooievaars/reigers alleen een tantje lelijker haha.
Vanochtend om 9 uur zouden we een rondleiding krijgen van een Oegandese medische student, die uiteindelijk om half twee aan kwam. Hello Afrikaans ritme! Alles gaat hier op zijn gemakje. Dit heeft ook te maken met het weer, warm en vochtig. Hiernaast is het landschap heuvelachtig, zo kan een wandeling nog best pittig worden. Onbegrijpelijk hoe de gemiddelde Afrikaan met een blousje en een blazer loopt en nog niet aan het zweten is..?!
Wanneer je de campus uitloopt, kom je terecht bij een drukke weg met een onmogelijk veel verkeer o.a. Bodah bodah’s (gevaarlijke motortaxi’s, die veel ongelukken veroorzaken), matatu taxi’s (waarbij ze wachten tot dat ze helemaal vol zitten met mensen) en gewone auto’s en taxi’s.
Het maakt het lastig om over te steken door de drukte en doordat ze hier niet rechts rijden, kijk je automatisch de verkeerde kant op haha. We volgen hierbij maar gewoon de locals..
Op weg naar het ziekenhuis (ongeveer een halfuur lopen), liepen we langs de autoweg, op een soort van ‘stoep’, oranje grond met af en toe wat stenen of gaten in de weg. Veel mensen staan hier langs de weg en proberen spullen te verkopen bij verschillende kraampjes. Hierachter geeft het meer een beeld van een sloppenwijk, waar veel mensen aan het werk zijn. Onderweg werden we erg bekeken als ‘muzungu’ (blanke in het Luganda). Veel kinderen die naar je zwaaien of je zomaar een knuffel geven, heel schattig.
Hier als medische student ben je erg bevoorrecht om te mogen studenten. Hier maken ze na hun school een test en als ze deze halen mogen ze geneeskunde gaan studeren. De regering betaalt dan de dure studie en zorgt voor huisvesting. Je mag hier echt van geluk spreken als je dit mag gaan doen!
Na de wandeling kwamen we aan bij het Mulago Hospital. Het ziekenhuiscomplex was erg groot en is half open. We namen eerst een kijkje bij interne geneeskunde. Veel kapotte ziekenhuisbedden stonden tegen de muur, veel mensen die in en uit liepen. Patiënten die op deze manier totaal geen privacy hebben. Ze liggen in een grote zaal, links de mannen, rechts de vrouwen, waar in het midden de doorgang is voor bezoekers/artsen. Familie moet hier zelf voor eten en drinken zorgen voor de patiënt. Toch even wat anders dan in Nederland..
We kwamen ook geen sanitaire voorzieningen tegen of iets wat daar op lijkt. Vandaar waarschijnlijk de geur van urine en ontlasting, doordat men zijn behoefte maar ergens op de trap doet.
Dit was wel even heftig om te zien. Je stelt je wel erop in van te voren dat je wat heftigs gaat zien, maar hoe precies is moeilijk in te schatten. Dit belooft wat voor de komende weken co-schappen.
Morgen eerst even een dagje bijkomen van alle eerste indrukken bij het zwembad
Mijn oegandees nummer: (+256)794339375
Tot de volgende keer!
-
25 Maart 2014 - 21:26
Marjan:
Leuk om te lezen Rosel.
Succes ;) -
25 Maart 2014 - 21:36
Laura Puppels:
Leuk om te lezen roos!
Heel veel succes daar en geniet van alle mooie momenten.
xxx -
25 Maart 2014 - 21:58
Rosa:
Leuk geschreven! Bizar van het sanitair daar dat belooft wat, heel veel succes alvast! Xxx -
25 Maart 2014 - 23:07
Je Lievelingsnicht:
Hee Roos,
Zo, jij hebt echt al veel nieuwe indrukken gehad zeg! Het klinkt als een groot avontuur! Heel veel plezier en geniet ervan!
Xx -
26 Maart 2014 - 12:44
Lola:
He rosel,
Leuk geschreven! Dat moet een cultuur shock zijn geweest!
Veel plezier en succes, je gaat vast hele mooie dingen zien en leren.
Groetjes,
Lola! -
26 Maart 2014 - 13:44
Lisanne:
Klinkt goed rosel! wel even wennen heh! dikke kus uit zuid afrika(L) -
26 Maart 2014 - 20:59
Iris:
Jeetje Rosel, wat een avontuur! Door de foto's kunnen we meteen zien hoe jullie erbij zitten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
