Malnutrition

We begonnen deze week op een nieuwe afdeling, malnutrition (ondervoeding), in het Afrikaans ‘mwanamugimu’. Het gebouw ligt helemaal bovenaan de ‘berg’. Het is dus wat verder lopen. Hier werden we wederom rondgeleid door een zuster. Er zijn twee kleine kamertjes vooraan, de critical care room en de resuscitation room, voor de zeer slechte patiënten. Hiernaast zijn er twee grote zalen, ‘giraffe’ en ‘zebra’ ward. Wat meteen opviel, dat het pas gerenoveerd was en het er mooi en schoon uitziet. Ook is het kindvriendelijk door de vele tekeningen overal.
De zuster gaf hiernaast uitleg over de soorten voedingen die ze geven en hoe ze dit berekent. Ook komt uitdroging hier veel voor en daar hebben ze ook verschillende protocollen voor. Hierna hebben we de visite meegelopen bij de meest zieke kinderen. Je kan onderscheid maken tussen de hele magere kindjes, vel over been en de kinderen die erg opgezwollen zijn door de ondervoeding. Deze laatste groep is opgezwollen doordat ze eiwitten tekort komen.
Op weg naar onze lunch, konden we het laatste stukje niet meer door richting de ‘canteen’. Er stonden veel mensen te kijken langs de hekken en op meerdere etages keken ze allemaal vanaf het balkon naar beneden. Wat bleek nou, dat er dode man daar lag met een plas bloed ernaast. Hij was gesprongen vanaf een etage naar beneden. Hierna werd het schoongemaakt en opgeruimd en je kon er weer langs.. Het leek even een mini CSI-scene, naar om te zien. We hebben al een andere keer meegemaakt dat er iemand probeerde te springen, maar deze was net op tijd tegengehouden door een zuster. Het komt hier vaker voor blijkbaar. Ze hebben speciale ramen ervoor in het ziekenhuis.
De tweede dag waren de dokters weer later dan wij, dus liepen we met een nutritionist (voedingsdeskundige) mee. Ze vertelde veel over de soorten voedingen die de kinderen kregen, dus dit was leerzaam. Hier zagen we veel kinderen met oedeem (opgezwollen), sommige hadden zelfs oedeem over het hele lichaam. Ze krijgen allemaal antibiotica bij opname, omdat ze vaak zo’n zwak afweersysteem hebben dat ze verschillende ziekten krijgen. In Nederland zijn ze veel meer weerhouden om antibiotica te geven. Hier geven ze het heel snel.
Wat opvallend was om te zien dat er bij sommige bedjes alleen maar een man zat, niet de vader en de moeder. We kwamen erachter dat de moeder van het kind haar verlaten had, en haar vader bleef voor haar zorgen. Hij doet nu de was, zorgt voor de voedingen. Dit was apart om te zien, omdat we normaal alleen maar moeders op de afdeling zien. De vader heeft wel veel moeite om het kind te blijven verzorgen, en de zusters moeten hebben af en toe overtuigen om hier goed mee door te gaan. Anders heeft het kindje niemand meer..
Hiernaast hebben Marit en ik zelf nog een rondje gedaan op de afdeling en met wat kinderen gespeeld. Vooral op deze afdeling zijn het net lieve poppetjes. Eentje met een stoer army jasje aan, sommige met schattige mutsjes op. Eentje heb ik ook een knuffel gegeven, alweer bijna de laatste. Er zat een ringetje aan het beertje en zij bleef dit steeds vasthouden. Een dag later had zij het knuffeltje nog steeds vast.
Op woensdag is hier de grote visite altijd, wat betekent dat we met veel artsen langs de zieke patiënten lopen. Hier zagen we een sinds vijf dagen verlaten jongetje, die door de politie langs de kant van de weg was gehaald en naar het ziekenhuis was gebracht. Hij was er natuurlijk niet goed aan toe, ze hadden geen idee hoe oud hij was en hoe lang hij daar überhaupt al lag. Hij was heel dun, had diarree, gaf over, hoestte. Aangezien de moeders van kinderen dag en nacht bij hun kind zijn, had dit jongetje dus niemand die hem verzorgde. Hij had een dag eerder een foto van zijn longen moeten krijgen, maar niemand die hem daarheen meenam dus er was geen foto. Ook moeten de ouders dit soort onderzoeken zelf betalen, maar dat kan ook niemand doen. Uiteindelijk werd er besproken dat het een van de dokters het geld zou regelen en een social worker het kind naar de foto toe zal brengen. Ook zou hij nog tuberculose kunnen hebben, dus er was wel haast bij dat het snel gedaan zou worden.
In deze ruimte lagen nog meer kinderen te hoesten die tuberculose hadden naast de ondervoeding. Geen 1 patiënt lag geïsoleerd zoals het in Nederland zou zijn.
Donderdagochtend regende het hard, nadat het ook nog veel geregend had ’s nachts. Hier ging mijn was dus haha. Met zijn allen gehuld in regenjassen gingen we naar het ziekenhuis. Toen ik aankwam bij de outpatient clinic (poli voor kinderen met hartproblemen), was ik de eerste. Alweer waren er nog geen dokters, en dit was rond half 10. Vaak als het regent, zijn de dokters een stuk later alsmede de patiënten. Na een halfuur kwam er een dokter en heb ik met hem tot twee uur patiënten gezien. Er lag een grote stapel met dossiers die allemaal gezien moesten worden. Gelukkig kwamen er op een keer nog twee dokters bij. Ik heb veel zeldzame hartafwijkingen gezien/gehoord, zoals een hart dat rechts zat ipv links, veel hartafwijkingen waarbij er een gat zit tussen de linker en rechterkant van het hart, boezemfibrilleren bij een jong kindje, en nog enkele syndromen. 1 complex meisje met het hart aan de rechterkant, en 1 boezem ipv 2, en een gat in haar hart en nog een aantal dingen, had ik mijn allerlaatste knuffeltje Winnie de Pooh gegeven. En hoe blij ze hiervan werd, ze ging zelfs voor me buigen en zei ‘thank you musawo’(dokter). Het was ook leuk dat ik hier zelf ook mee kon doen met het onderzoek en aanvragen uit mocht schrijven voor bijv. echo’s. En ik kon een beetje vertellen hoe ze dit dan in Nederland zouden doen.
’s Avond gingen we uiteten met Nina haar ouders naar het lekkere Italiaanse restaurant. Hierna gingen we nog met de rest van de Nederlandse studenten en twee Zweedse wat drinken en naar de Iguana tot een uur of 1.
Vrijdag liepen we ook weer mee met de ronde met wat andere studenten, waar we het hadden over de voeding die baby’s in hun eerste jaar krijgen. Ondertussen speelden we met wat kinderen. Het schattige kindje met de muts, Grace, gaf ik een pen en papier en gingen we samen tekenen. Je zou ze zo mee naar huis willen nemen.
Vrijdagmiddag en de hele zaterdag aan het verslag bezig geweest, hij is nu bijna af. Zaterdagavond hebben we met de hele groep gegeten, met nog een Amerikaanse jongen die weggaat. Ook hier weer uitgeweest naar de Iguana. We kennen nu ondertussen veel van de Afrikaanse muziek die ze daar draaien dus dat is steeds leuker!
Donderdag gaan we het verslag inleveren en vrijdagochtend vertrekken we naar Ssese Islands, om een weekend te relaxen op een bounty eiland. Hopen dat het weer beter is dan afgelopen week, want door de regen van afgelopen week is ons kleurtje weer wat verdwenen. Ik hoorde dat het in Nederland ook veel regent dus dat nieuws maakt het weer wat minder erg.
Vandaag, zondag, was het wel weer lekker weer dus weer wat vitamine D opgedaan aan het zwembad.
Nog precies twee weken en het avontuur is al weer over! Bijna weer in mijn eigen lekkere bed:)