Met de negertitanic op weg naar Ssese...

Maandag waren we nog een laatste dag op de malnutrition (ondervoeding). Hier nog even wat foto’s gemaakt en gespeeld met de kindjes die we de week ervoor hadden leren kennen. Sommige waren verplaatst naar de goede kant van de afdeling dus dat was mooi om ze beter te zien. Het verlaten jongetje dat aan de kant van de weg werd gevonden door de politie, had ondertussen ook een naam gekregen, Daniel. In plaats van ‘the abandoned child’ op zijn papieren te lezen, stond er nu een fatsoenlijke naam. Hij lag nu bij een moeder die tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis voor hem zorgde. Maar die moeder en haar kind mochten vrijdag waarschijnlijk naar huis, dus wij vroegen ons af wat er dan met Daniel zou gaan gebeuren. Hij zou naar een weeshuis gaan, werd ons verteld. Ook ging het stukken beter met Grace (voor foto’s, zie mijn facebook). Ik had haar een knuffeltje gegeven en daar zat ze nog steeds mee te spelen.
Hierna gingen we alle afdelingen af waar we geweest zijn om namen van artsen te verzamelen. We moesten voor ons verslag namelijk een lijst hebben met artsen erin. Vraag me niet waarom dat enige nut heeft, maargoed. Ook hebben we nog even in de bieb gezeten om dingen op te zoeken voor ons verslag. Thuis gaat dat nauwelijks nog.
Dinsdag begonnen we voor het laatst op een nieuwe afdeling, sickle cell clinic. De sikkelcelziekte komt hier veel voor, in Nederland nauwelijks. Doordat hun rode bloedcellen niet helemaal rond zijn zoals wij ze hebben, raken ze verstrikt in kleine bloedvaatjes en ontstaat er een verstopping. Zo ontstaat er zuurstof tekort in het achterliggende weefsel en krijgen de mensen een pijncrisis. Deze mensen komen voornamelijk naar de kliniek. Ook hebben ze een verhoogde kans op een infectie, waardoor men preventief antibiotica krijgt. Vooral bij de jonge kinderen onder de vijf jaar is dit van belang. Ook krijgen ze veel pijnstillers mee, foliumzuur, malaria profylaxe en anti-worm medicijnen.
Ik kon hier veel meewerken met de dokter door zelf de klachten uit te vragen en formulieren in te vullen voor verder onderzoek.
’s Middags gingen we naar een groot winkelcentrum, waar we nog wat leuke souvenir geshopt hebben voor thuis en waar ik een maxi-dress gekocht heb. Hierna nog lekker uit eten geweest en onze laatste twee weken gepland met veel zwembadbezoekjes en uit eten en uitgaan. Zo komen we ze makkelijk door!
Woensdag waren we weer in deze kliniek te vinden. Hier kwam een jongen met ADHD, die al twee keer een stroke(herseninfarct) had gekregen. Zijn arm was verlamd en die hing een beetje naast zijn lichaam. Hij was op deze arm gevallen en hij had pijn aan zijn pols. Door zijn ADHD, bleef hij klungelig lachen toen de dokter er op drukte. Het was apart. Na 5 minuten begon hij te huilen omdat hij geen aandacht meer kreeg. Ik vertelde dat ze in Nederland Ritalin gebruiken voor ADHD, maar daar had de dokter nog nooit van gehoord.. Ook verbaasde ik me erover dat ze nog nooit van een bepaald soort bloedverdunner hadden gehoord. Dat wordt bij ons standaard gebruikt en dat kennen sommigen niet eens. Ze weten veel van infectieziekten, maar over de ‘normale’ chirurgische en interne problemen mag nog wel wat bijgespijkerd worden.
Donderdag kwam ik om 10 uur aan bij de kliniek, en was er maar 1 dokter. Ik blijf me erover verbazen. Sommige die om half 12 aan komen. Ik vraag me dan altijd af of ze hiervoor nog wat anders gedaan hebben of regelrecht hun bed uit komen?
Hier kwam een kindje medicijnen halen en was al op weg om terug naar huis te gaan. Hij was bleek (binnenkant van mond en handen), maar het leek de dokter niet zo’n probleem en hij liet hem gaan. Naderhand was hij het formulier aan het invullen en ik wees hem erop dat de zusters een saturatie van 80% zuurstof hadden gemeten. Dit was veel te laag. Hij moet het liefst boven 94% zijn. Toen werd hij teruggehaald en werd zijn Hb bepaald uit zijn bloed om te kijken of er bloedarmoede was. Toen hij terugkwam bleek zijn waarde 4 te zijn, wat veel te laag is. Hij had onmiddellijk bloedtransfusie nodig. Zo werd hij uiteindelijk opgenomen. Waar een oplettende co al niet handig voor is;-).
Vrijdagochtend vertrokken we rond tien uur richting de haven bij Entebbe (vliegveld), om daar de ferry te nemen richting een van de Ssese eilanden, Bugala. De tocht zou drie uur duren. ZOU ja haha. Er moet natuurlijk altijd iets mis gaan hier in Afrika. Na driekwartier draaide de boot 180 graden om en was het weer op weg naar onze opstapplaats. Niemand die iets vertelde natuurlijk. Even laten zagen we veel rook vanaf de motor komen, dus toen werd het ons ook wel duidelijk dat het niet klopte. Eenmaal terug aan wal, begonnen ze met het repareren. Er bleek een lek te zijn onder de boot, waardoor er allemaal water binnenin kwam. Daardoor stond de boot ook helemaal scheef. Het werd bijna een titanic idee, de negerversie ervan dan: negertitanic. Na het slepen van verschillende motoronderdelen en buizen om al het water mee weg te krijgen, konden we nog steeds niet verder. Het lek moest gedicht worden.
Uiteindelijk gingen we een grotere boot rond zes uur naar het eiland toe. Deze boot deed er wel 4,5 uur over. Zaten we daar in een vies hok met veel mensen inclusief kippen, genieten. Wel een mooie zonsondergang gezien op de boot!
Toen we aankwamen, had de eigenaar waar we in cottages sliepen, het eten al klaar staan. Met de kamergenoten in Edge House, hadden we een cottage daar.
De volgende dag gingen we naar het mooie strand! Het was heerlijk rustig daar, we waren bijna de enigen die er lagen. Het zag er idyllisch uit, met palmbomen. We hebben daar heel goed genoten. Ook van het lekkere water, met de bilharzia. Dit is een parasiet die in het Victoriameer leeft, dus dat wordt thuis wat anti-wormen medicijnen nemen voordat je ze ziet kruipen door je huid heen bah. Hier de zon weer onderzien gaan. ’s Avonds uit eten geweest aan het strand.
Zondagochtend vroeg opgestaan, omdat de ferry alweer om 8 uur ging. Dit keer ging het gelukkig wel allemaal goed met de boot!
Nu hebben we nog precies een week te gaan. Het is allemaal zo snel gegaan. Dinsdag hebben we ons beoordelingsgesprek van dit co-schap. Woensdag gaan we nog even cultureel doen en een moskee bezoeken. Donderdagavond uit eten en stappen. Vrijdag Oegandees afscheidsdiner in Edge House. Zaterdag naar Speke Resort om te zwemmen en ’s avonds weer stappen. Zondag naar Sheraton Hotel voor een dagje zonnen wederom en nog maar een keer uit eten te gaan, omdat het niet anders kan. Maandagavond is het dan alweer tijd om naar huis te vliegen!
Dit is alweer mijn een-na-laatste verhaaltje. Tot volgende week :)