Acute Care & Kingsnight

Woensdag was een aparte dag op de eerste hulp. We waren vandaag met drie Nederlandse studenten en nog Zweedse verpleegkundigen. We kwamen al binnen en kregen te horen dat er net een kindje was gereanimeerd en overleden.
Het blijft je verbazen hoe ziek de kindjes naar deze eerste hulp gebracht worden en in welke toestand ze verkeren. Vaak zijn ze niet meer volledig bij bewustzijn en komen ze veel te laat naar het ziekenhuis toe. De infectie heeft zich vaak al uitgebreid naar het bloed, waardoor het kindje erg ziek wordt. Hierdoor is het te laat om antibiotica te geven en overlijden ze een paar uur na aankomst.
Toch is het best erg dat je zo gemakkelijk gewend raakt aan dit soort situaties. Ook omdat je weet dat je niet veel meer voor het kindje kunt betekenen. Het eerste kindje dat we op onze tweede dag zagen overlijden, zal me nog wel altijd bijblijven.
Er was vanochtend maar 1 arts aanwezig, terwijl er best wat zieke patiënten lagen. Wij kregen met zijn 3en de opdracht om een patientje te zien die heel hard aan het huilen was. Haar moeder sprak gelukkig Engels zodat we het verhaal konden horen. Ze was erg overstuur, doordat haar kind ziek was en huilde vanwege de pijn. De tranen schoten haar zelf ook bijna in haar ogen.
Het kindje had veel pijn over zijn gehele lichaam vanwege haar sikkelcel ziekte.
We kwamen op het punt dat we bloed moesten prikken. Er zat al een infuus in het handje, maar hier kwam niet genoeg bloed uit voor onderzoek dus moesten we het nog eens proberen. Haar moeder wilde eerst niet meewerken om bloed te prikken. Ze was niet blij met ons als blanken. Maar we moesten het zeker testen, ook voor haar ijzerwaarden en op malaria. Lage ijzerwaarden komen vaak voor bij haar sikkelcel ziekte.
Uiteindelijk hebben we haar toch overtuigd dat het nodig was om bloed te prikken. Het kindje ging al hard krijsen toen we met de spullen aankwamen. Ik probeerde hier voor het eerst infuus te prikken, wel eens in Nederland gedaan maar hier was het infuus toch wat anders. Ondertussen begon haar moeder hysterisch te krijsen en te schreeuwen dat het zo niet werkte. Ze vertelde dit ook aan een Oegandese verpleegkundige en die liep te schreeuwen dat we moesten stoppen. Een hoop lawaai in een klein kamertje kan je voorstellen…Samen met de Zweedse verpleegkundigen hebben we toch doorgezet en is het uiteindelijk gelukt. Gelukkig maar, want we hadden het bloed echt nodig. Hierna was het kindje weer stil en haar moeder ook. We werden er alleen niet populairder op bij hun.
De rest van de dag hebben we nog geholpen bij andere patiënten en verpleegkundige gespeeld doordat de Oegandese verpleegkundige helemaal niks uitvoerde. Een 1 dag oud baby’tje die hoge koorts had van 40.7 graden Celsius die waarschijnlijk septisch was. Haar moeder was dus net bevallen, maar stond er gewoon bij. Ze had wel even een stoel om op te zitten, maar die werd gewoon afgepakt door een andere moeder. Ze leunde een beetje op de onderzoeksbank.. Ze moeten hier na de bevalling weer meteen hun leven oppakken. Ze hebben geen weken rust zoals in Nederland.

Donderdag had het ’s ochtends vroeg geregend, waardoor het aanzienlijk minder druk was op de eerste hulp en dus weinig te doen voor ons. We hebben wat meegekeken met infuusprikken en zijn naar de gynaecologie afdeling gegaan waar andere studenten van ons staan.
Vrijdag was de dag een stuk interessanter. Hier zagen we zelf een 1 jaar oud baby'tje die last had van koorts, hoesten en verminderde eetlust. Gelukkig kon zijn moeder Engels, waardoor we zelf alle informatie konden uitvragen en het kindje konden onderzoeken. We kwamen tot de diagnose dat hij neonatale sepsis had, tijdens de bevalling had hij een infectie opgelopen waardoor de bacteriën zich nu in zijn bloedbaan bevinden. Hierdoor is hij erg ziek geworden. Ook kreeg hij tijdens het onderzoek een convulsie (trekking), dus dat laat zien dat hij echt ziek was. Ook ademde hij snel en had hij een snelle hartslag.
Uiteindelijk werd er nog bloed geprikt en een lumbale punctie gedaan om hersenvloeistof te onderzoeken. Ze dachten dat het misschien hersenvliesontsteking kon zijn die de sepsis heeft veroorzaakt. We kregen hier ook veel uitleg van de dokters, dus het ligt er maar net aan wie er staat op dat moment.
Na deze dag was het tijd voor een goede koningsnacht! We aten eerst met alle Nederlands (12) hier en gingen om 20uur richting het feestje bij de residentie van de Nederlandse ambassade. Het was heel goed geregeld allemaal. Het was een hele mooie tuin met verschillende tenten erin. Er was onbeperkt wijn/bier en ze kwamen steeds aan met verschillende schalen bitterballen, satéstokjes, loempia’s, oliebollen, blokjes kaas, cakes. Noem maar op. Was heerlijk. Rond elf uur was het feest afgelopen en gingen we op weg naar de Iguana, de club hier. We maakten ons eerste ritje op de boda boda, met zijn tweeën achterop. Hij reed gelukkig niet hard, omdat ze hier roekeloos rijden en er veel ongelukken mee gebeuren. Met alle Nederlanders bevolkten we de Iguana, waar we tot de vroege uurtjes weer waren. Helaas is hier mijn mobiel wel gestolen. Dit was mijn mobiel met Oegandese nummer, mijn vorige Samsung. Morgen maar een nieuwe kopen en nieuwe SIM-kaart. Gelukkig is dat allemaal goedkoop hier. Ik was niet de enige waarvan iets gestolen is. Bij andere zijn Iphones gestolen of hun portemonnee. Wel pech, maar gelukkig was de avond leuk genoeg!
Zaterdag lekker uitgeslapen en in de zon gezeten in de tuin. ’s Avonds zijn Marit, Vera en ik uit eten geweest bij Meditterano. Dit was een luxe Italiaans restaurant, heel chique ingericht. Het was fijn om weer even wat lekker te genieten. Ik heb risotto op met spinazie hmm. Ik miste echt de spinazie. Ik kreeg een doggybag mee voor zondagavond, dus dat was twee keer genieten.

Zondagochtend gingen we eerst naar BROOD, een Nederlandse winkel hier die brood verkoopt zoals de naam al zegt. Hierna gingen we weer naar Sherington Hotel om aan het zwembad te liggen en lekker te bakken.
Morgen gaan de laatste vier weken alweer in. De tijd gaat echt heel erg snel. Donderdag is het Labour Day, dus hebben we weer een dagje vrij. Heel zwaar leven hebben we hier ja. En aankomend weekend gaan we met zijn zessen raften. Ik ben benieuwd!