Laatste week Acute Care & Raften op de Nijl

Deze week begonnen we aan onze tweede week op de Acute Care en het begon allemaal een beetje raar op de maandag. Toen we aankwamen op de eerste hulp, waren er nog geen dokters en dat was om half tien. Ook waren er geen patiënten, dus weinig te doen voor ons. We besloten om de bieb maar in te gaan en achter de mooie blokcomputers te werken. Het Internet werkt vaak niet in Edge House dus konden we mooi informatie zoeken in de bieb en kopiëren om hiermee verder te kunnen als we geen Internet hebben.
De dinsdag was juist weer het tegenovergestelde, het was erg druk. Er waren veel dokters en ook veel studenten. We zagen hier een kindje met een open ruggetje (spina bifida), die hieraan was geopereerd. Hij had nog steeds een grote bobbel op zijn rug, ik vraag me af of het goed gegaan is. Door deze operatie kreeg hij een infectie in de kamers van zijn hersenen.
Ook zagen we een kind van acht jaar oud met suikerziekte. Ze lag wat te slapen, maar we konden nog wel met haar praten. Woensdag zagen we haar met de visite op de kinder intensive care liggen. Ze lag toen in coma, dus dat was een groot verschil. We herkenden haar bijna niet meer. Ze had een hoge suikerspiegel in haar bloed, waardoor ze uitgedroogd raakte. Ze had eigenlijk ook insuline moeten krijgen om haar suikerspiegel weer normaal te krijgen, maar dit werd pas laat gegeven. Doordat ze erg uitgedroogd was, kregen haar nieren ook weinig vloeistof en raakte deze ook uitgedroogd en werkten hierdoor niet meer goed. De dokters, nog niet zo ervaren, hadden haar wel vocht gegeven, maar met kalium erbij. Dit moet juist niet gegeven worden hierbij, dit is slecht voor de nieren. Zo wordt het nierfalen verergerd. Dit resulteerde in een shock met een hoge hartslag en hele lage bloeddruk. De artsen kregen het ook wel te horen van de stafarts, dat ze het niet goed gedaan hadden. Ook liepen de infusen niet of nauwelijks, iets wat wij ook al opmerkten. Hierdoor had ze de hele nacht ook geen vocht gehad. Dit was wel shocking om te zien. Ook hadden ze geen werkende bloeddrukmeter, glucosemeter, saturatiemeter. Dan werd er weer een dokter gestuurd om iets te gaan halen. Ook was er een belangrijk medicijn op dat ze nodig had voor haar nieren. Dan krijgt ze het gewoon niet, zo gaat dat hier.
Daarnaast zijn er ook vaak bepaalde antibiotica op en krijgen ze maar een ander soort. Of als het te duur is voor de ouders om het te betalen, dan krijgt het kind het ook gewoon niet. Zelfs paracetamol, wat ze echt nodig hebben voor de heftige koorts, hebben ze niet eens meer.
Ook was het in deze ruimte echt warm, ongeveer 30 graden. En dat met een lange broek en een doktersjas aan. In de behandelkamer van de eerste hulp, waar we meestal zijn, is het ongeveer 27/28 graden. Daar staat een temperatuurmeter.
Dinsdagochtend hadden we een afspraak met het hoofd van de kindergeneeskunde, een professor. We zaten er netjes om twaalf uur en om 13 uur was ze er nog niet. Toen kregen we haar telefoonnummer en bleek dat ze ergens anders was en of we woensdagochtend om 8 uur ’s ochtends konden terugkomen. Lekker dan haha, geen excuses ook. Maar zo werkt dat hier, afspraken maken met Afrikanen werkt niet. Je moet ze toevallig maar treffen of heel lang wachten.
Donderdag hadden we een vrije dag door Labour Day, een heel zwaar leven ja. We gingen eerst sporten in het hotel en daarna hebben we de hele middag aan het zwembad gezeten en zijn we lekker bijgekleurd. Hierna met zijn allen uiteten geweest! Heerlijk genoten dit dagje.
Vrijdag was een leuke en interessante dag op de eerste hulp. Ook ons laatste dagje hier. Toen ik binnenkwam, vroeg een arts al of ik even de bloedgroep wilde bepalen van een kindje met erge bloedarmoede, omdat hij bloedtransfusies nodig had. Nou, dat heb ik dus nog nooit hoeven te bepalen in het lab. Daar zijn in Nederland weer andere mensen voor. Hier is het takenpakket weer wat anders.
Het was erg druk, de hele zaal lag vol. Nog niet alle kindjes waren gezien, dus ik ging er zelf eentje zien. Het was een twee maanden oud jongetje die al een dag bewusteloos was en moeizaam ademde. Hij bewoog heel weinig en knipperde nauwelijks met zijn ogen. Je kreeg er geen contact mee. Ik had weer meteen een erg ziek jongetje te pakken. Ik probeerde het verhaal compleet te krijgen door zijn moeder vragen te stellen. Ze sprak niet zo heel goed Engels, dus de moeder naast haar vertaalde het voor haar. De hartslag kon ik niet voelen bij de pols dus heb er maar een andere dokter bij gehaald. Zij kon hem ook niet voelen, maar het leek niet of ze dit erg vond. Dit is natuurlijk een slecht teken. Ook het verdere onderzoek was niet veelbelovend, geen reflexen waren er en geen bewegingen van armen en benen. Het plan was om verschillende onderzoeken te gaan doen, maar dat moesten ze maar op de afdeling gaan doen zei ze. Het was druk, dus ze moesten zo snel mogelijk weggewerkt worden. Dus nu nog geen idee hoe het met het jongetje gaat helaas..
Hierna nog een jongetje van tien maanden een infuus proberen te prikken, maar hij was zo sterk dat het niet genoeg was om met twee mensen vast te houden. Hier waren vier mensen voor nodig.. Ook huilde hij ongelofelijk hard. Hierna heb ik hem nog een zetpil gegeven, heerlijk werk ook. Vooral omdat hij niet meewerkte en hij steeds aanspande.
Hierna nog een patiënt gezien met een longontsteking van 1 week oud.
Ze hebben hier speciale formulieren voor die je in moet vullen. Die zijn wel erg handig opgesteld. Veel dingen waar je bij kinderen extra of moet letten, zoals de ontwikkeling, voeding, eventuele uitdroging etc.
Hierna was het weer tijd voor weekend! Dit weekend was het tijd om te gaan raften. We vertrokken om half 7 ’s ochtends met zijn zessen naar Jinja, daar waar de Nijl ontspringt. Het is één van de wildste rivieren, dus een goede locatie om te raften. Na onze helm en reddingsvest gekregen te hebben, vertrokken we in een truck naar de Nijl. We hadden een hele enthousiaste instructeur, een Nieuw-Zeelander. Na wat instructie over het peddelen en hoe je je schrap moet zetten tijdens de waterval, liet hij ons omslaan om te kijken hoe dat voelde. Ook moesten we elkaar leren weer de boot intrekken.
Totaal hebben we acht watervallen (rapids) gedaan. Je kan de watervallen verdelen in heftigheid, tot aan graad 5. We begonnen meteen met een 5, wat aardig eng was. Er werden ook foto’s gemaakt tijdens de watervallen. We kwamen er ook achter dat we uiteindelijk achteruit de waterval afgingen. Hierna hadden we een graad 4, 3 en voor de lunch een 5. Hierna konden we kiezen voor twee wegen, eentje met de 3-en en eentje met 4- en 5en. We kozen voor de harde tocht, de laatste dus. Hier hadden we een 4, 5, 4 en een 5.
Na de zesde waterval gingen we nog over wat minder hoge golven ‘surfen’, dat we steeds terug peddelde en op het water zweefden. Uiteindelijk liep onze hele boot vol haha. Toen we hier weer uitkwamen, waren we allemaal aan het lachen vanwege wat we net gedaan hadden. Behalve Laura helaas. Ze was met haar voet dubbel geklapt tijdens een golf en had heel veel pijn. Alleen wel geluk dat ze dit niet aan het begin had, we hadden nu nog twee laatste watervallen te gaan. Nadat haar enkel ingetapet was, ging ze verder in de ‘safety boat’.
We zijn uiteindelijk geen enkele keer omgegaan. Soms konden we beter niet omslaan, doordat er rotsen lagen in het water. Dan was het hard peddelen in de golven. Het raften duurde uiteindelijk de hele dag, waarna we daarna begonnen met de terugtocht naar het kamp. Hier hebben we ook de 125 foto’s teruggekeken. Hier hebben we erg om gelachen, met al onze bange gezichtjes tijdens zo’n golf. ’s Avonds gegeten en vroeg naar bed gegaan, we waren erg moe van de tocht. Zondag wakker geworden met spierpijn en nog lekker aan het zwembad gezeten en touw geslingerd en gezwommen in de Nijl.
’s Middags zijn we weer teruggereden naar Kampala. Toen we thuiskwamen, bleek er geen Internet te zijn doordat de rekening niet betaald was. Duidelijk Afrika weer.. daar gaat je skypedate.
Deze week staan we weer op een nieuwe afdeling, malnutrition (ondervoeding). Dit komt hier veel voor, dus dat zal wel interessant worden. Verder zullen we veel aan het verslag moeten werken, want het einde nadert alweer bijna.
Nog precies drie weken en dan landt mijn vliegtuig alweer!