Beautiful Africa

Na onze eerste echte dag in Afrika afgelopen dinsdag, besloten we woensdag dat het tijd was om te relaxen aan het zwembad en bij te komen van alle indrukken. We gingen hiervoor naar het Sherington Hotel, dat een zwembad had. ’s Avonds gingen we voor het eerst uiteten hier in de stad. Wat opviel was dat we, net als in elke supermarkt of hotel, gecontroleerd werden door een beveiliger door onze tassen na te checken op eventuele wapens. Later kwamen we erachter dat er een paar jaar geleden een zelfmoordactie geweest in de stad met behulp van bommen. Dus het geeft wel een veilig gevoel dat je overal gecontroleerd wordt en eventueel je id-kaart moet laten zien.
Donderdagochtend gingen we naar Garden City, een groot winkelcentrum. Hier hebben we uitgebreid boodschappen gedaan en geld gepind voor de huur en de safari. We pinden 1.2 miljoen Shillings, waardoor we het gevoel kregen alsof we erg rijk waren. Helaas duurde dit gevoel maar even.. In de middag viel helaas rond 16.00 de stroom uit. Dit gebeurt wel vaker hier, maar is meestal voor een paar minuten (ook leuk als je net aan het douchen bent). Alleen dit keer duurde het tot vrijdagavond, waardoor we niks meer op konden laden voor onze safaritrip. Maar dit maakten we weer goed in onze safaribus. Hierdoor raakte de accu alleen al vrij snel leeg tijdens de rit. Nadat deze weer gemaakt was, konden we onze tocht vervolgen naar het noorden: Murchinson Falls Park met een bezoek aan de Rhino Sanctuary op vrijdag. We waren met zijn elven, allemaal studenten vanuit Maastricht en hierbij nog de reisleider (Benji) en de chauffeur. Onderweg kwamen we langs veel kleine dorpjes met veel arme kinderen langs de weg die ons hartelijk toezwaaiden. De tocht duurden ongeveer vier uur toen we arriveerden op het kamp van de Rhino’s. Hier kregen we een tour door het park, nadat we een verklaring hadden getekend dat we op de hoogte waren van het feit dat we mogelijk dood zouden kunnen zijn na het bezoeken van het park. De neushoorns kunnen best gevaarlijk zijn, dus we moesten op een afstand blijven van de dieren. Het was heel mooi om tussen de dieren te lopen. Helaas ging het keihard regenen en onweren en waren we zeiknat. Dit maakte het ook weer heel bijzonder, om allemaal helemaal doorweekt nog te proberen te genieten van de dieren.
’s Avonds aten en sliepen we ook in dit park. Ik had een kamer met Marit samen en een salamander die besloten had om ons te vergezellen. Fijne nacht dus..

Zaterdag vertrokken we op naar de Murchinson Falls, dat wat langer duurde door het verkeer. Hierdoor kwamen we wat later aan dan gepland, waardoor de hikingtocht wat ‘vlotter’ moest. Dit werd een aardige workout. Ook hadden we hierbij een boottocht over de Nijl, waarbij we veel beesten tegenkwamen. O.a. een krokodil, nijlpaarden, olifanten, aapjes en veel mooie vogels. Ook zagen we op de terugtocht een mooie zonsondergang. ’s Avonds sliepen we vlakbij dit park, zodat we ’s ochtends vroeg op weg konden gaan naar het National Park (gamedrive). We maakten een lange toch door het park. Het gebied was heel erg mooi, heuvelachtig en verschilde erg in landschap. Soms was het heel erg groen (ook door het huidige regenseizoen) en soms savanne-achtig rood. Hier kwamen we veel dieren tegen, zoals giraffen, olifanten, antilopen, nijlpaarden, buffels, waterbokken, apen, vogels, leguaan, pumba’s. Het was echt mooi om ze van zo dichtbij te zien! We konden ook op het dak zitten van de bus, waardoor we een nog beter uitzicht hadden. Gelukkig was het weer niet zoals vrijdag en konden we genieten van de zon. Rond twaalf uur ’s middags begonnen we aan de terugtocht terug naar Kampala. De reis duurde erg lang. Onderweg had de chauffeur nog wat magere kippetjes meegenomen van een plaatselijke markt voor zijn avondeten. Rond 20 uur waren we nog steeds onderweg en gingen de lichten kapot van de bus. Alweer wat pech. T.I.A. (This is Africa) wordt dan vaak gezegd bij dit soort momenten. De reparatie zou te lang duren, waardoor er ander vervoer werd geregeld. We kwamen uiteindelijk om 22 uur weer thuis aan, terwijl de reis eigenlijk maar 5 uur zou duren. Het verkeer is heel chaotisch hier. Soms worden er wegen deels afgezet door de lokale bewoners, zodat ze wat eten/drinken kunnen verkopen aan de reizende mensen. Na thuiskomst gingen we snel slapen omdat vandaag onze eerste dag co-schap was. We moesten ons melden om 08.45 uur, waarna we eerst nog naar het office moesten voor wat administratie. Ik had van te voren al een rooster ontvangen via de mail, maar daar wisten ze vanochtend niks vanaf. Dus werd er een nieuw rooster gemaakt. Deze twee weken sta ik samen met Marit op Jeliffe C (hart en longziekten). En hierna twee weken op malnutrition(ondervoeding), Standfield(infectieziekten) en op de Acute Care (eerste hulp) Unit. De volgorde maakte alleen helemaal niks uit.
Het kindergeneeskunde gedeelte van het ziekenhuis bevindt zich op een heuvel met verschillende gebouwen met subspecialismen. Rond 10 uur waren we dan eindelijk op de ward. Het gebouw bestond uit een gedeelte A en C, elke een zaal met heel veel bedden erin. Ward A is ongeveer 40/50m2 met 23 bedden erin. Ze liggen erg op elkaar gepropt en alle moeders zijn hier de hele dag en nacht aanwezig. Ze slapen in het kinderbed erbij of liggen op de harde grond. Het is verder chaotisch op de afdeling, door de vele huilende en hoestende zieke kinderen. ’s Ochtends krijgen ze pap vanuit een grote bak die vooraan de afdeling staat. Verder moeten de moeders voor eten en drinken zorgen. Ook wassen zij de kleding van hun kind en laten dit allemaal buiten in het gras drogen. De muren waren wel geverfd met gezellig kleurrijke tekeningen. Hierna konden we aansluiten bij de grote ochtendvisite, van wel 20 artsen/studenten bij elkaar rond 1 klein bed. Hierdoor was het lastig om te volgen, omdat de Afrikanen aardig binnensmonds Engels praten. Uiteindelijk gingen er wat studenten weg en konden we het wel goed volgen. Veel patiënten op deze afdeling hebben een longontsteking, tuberculose etc. De kinderen vooraan de afdeling zijn het meest ziek en hier doen ze ook de visite. Achterin liggen de kinderen die het minst ziek zijn en binnenkort ontslagen kunnen worden. Ze doen erg lang over het bespreken van een patiënt en het onderzoek hiervan. Dat zijn we in Nederland niet gewend. Bij elke patiënt stonden ze ruim een halfuur. Alles werd opgeschreven op bij elkaar geraapte papiertjes en dit ‘dossier’ bewaart de moeder zelf. Het was een hele ervaring om mee te maken. Hopelijk kunnen van de week zelf ook wat patiënten zien.
Morgen beginnen we met taallessen, Luganda. We krijgen deze week 3 lessen hiervan. Wel handig om wat te kunnen communiceren met de moeder en eventueel het kind. Volgende week krijgen we nog extra colleges.
Woensdagavond hebben we een cultuuravond met Afrikaanse dans en donderdagavond gaan we voor het eerst stappen hier in de stad. Ben benieuwd!