Eerste week Mulago

Na onze allereerste indrukken in het Mulago Hospital op dag 1, maakten we wat heftigs mee op dag 2. We begonnen als gewoonlijk met de visite en begonnen vooraan de zaal. We waren net tien minuten bezig met de ronde, totdat een moeder van een ander kindje de dokter erbij riep uit paniek. Het ging volgens haar niet goed met het kindje en het ademde niet. Vijf minuten daarvoor was het kind nog opvallen hard aan het krijsen, dat ervoor zorgde dat ze even naar buiten was gelopen met haar kind. De dokter luisterde naar het hart, maar er waren geen tonen hoorbaar. Snel werd het bed aan de kant geschoven richting de zuurstofpomp en werd hij hierop aangesloten. Ook begon het reanimeren van het kindje. Het was erg heftig om te zien, ook doordat we wel twintig studenten/dokters/verpleegsters rondom het kleine bed stonden. Ondertussen werd ook de zuurstofsaturatie gemeten en deze bleek rond de 60% te zijn. Normaal is deze tussen de 95 en 100%. Het kind had dus te weinig zuurstof om hiermee zijn organen zijn werk te laten doen. Na vijf minuten reanimeren, was er nog steeds geen verbetering te merken en besloot de arts om ermee te stoppen. Ik kan hem nu nog voor me zien liggen. Het bolle buikje. Mondje was open. Je kon de dood in zijn ogen zien. Hierna werd hij in een doek gewikkeld. De moeder van het nog geen 3 jaar oude jongetje was tijdens het reanimeren weggelopen en zij werd er weer bij geroepen. Na het trieste bericht gehoord te hebben, begon ze te krijsen en te huilen. Heel sneu om te zien. Zo’n jong kindje en dan al dood. Andere moeders in de zaal, die ook alles meekregen, begonnen ook te huilen. De tranen stonden in Marit en mijn ogen. Snel zochten we maar afleiding bij de nog lachende kindjes die niks doorhadden en begonnen er maar mee te spelen.
Later bleek dat dit kindje al langere tijd hartfalen had op basis van een virus. Zijn hart was erg groot en het koste het hart teveel moeite om het bloed nog rond te pompen. Er werd nog een medicijn, digoxine, gegeven om het hart wat extra kracht te geven om nog bloed rond te pompen. Maar dit is maar een tijdelijke oplossing. Het enig wat zijn leven zou kunnen redden, was een harttransplantatie. Maar dat gaat hier niet in Afrika. Hij lag dus te wachten op de dood..
Het was een nare ochtend, ook doordat je meteen vergelijkt met hoe het er in Nederland aan toe zou gaan. Ze zouden veel meer middelen hebben en het kindje had het dan nog wel kunnen overleven.
Gelukkig hebben we dit de rest van de week niet nogmaals meegemaakt. We hebben veel geleerd over ziekten die niet of nauwelijks in Nederland voorkomen, zoals reumatic fever/reumatic heart disease, schistomiasis, pneumonie, HIV etc. We hebben verschillende bedside teachings gehad, waarbij je stap voor stap samen de anamnese doet en het lichamelijk onderzoek. Hier leer je veel van. Ook hebben we dinsdag, woensdag en donderdag Luganda lessons gehad, dus enkele woorden kunnen we nu spreken. Donderdagochtend hadden we knuffeltjes/bellenblaas/ballonnen meegenomen naar de afdeling om die mee te nemen naar de afdeling. De kinderen waren hier heel blij mee. De meeste kinderen hadden nog nooit een knuffel gezien en bleven er steeds mee spelen. Mooi om te zien hoe blij ze al met een knuffel kunnen zijn. Wel blijft het nog steeds apart om te zien dat de moeders van de patiënten op de grond naast het bed van hun kind liggen te slapen, ook overdag. Ze mogen namelijk niet bij hun kind in bed liggen. De ruimte is al minimaal dus maakt het dat erg druk. Ze wassen ook allemaal ’s ochtends en laten de kleding vervolgens drogen op het gras voor het gebouw. Eten en drinken nemen ze zelf ook mee. De kinderen krijgen een ei en wat melk van het ziekenhuis, that’s it. Er liggen veel ondervoede kinderen dus dat schiet dan ook niet erg op.

Donderdagavond heeft de manager hier, Lucy, heerlijk voor ons Afrikaans gekookt. Ze heeft de hele dag in de keuken gestaan met een vriendin en de schoonmaakster hier. We zaten met meerdere internationale studenten uiteindelijk aan een lange tafel in de tuin, ook wel een tropische regenwoud (er is wel eens een aap gespot), te eten.
Vrijdagavond gingen we uiteten hier bij Casa blanca met ongeveer 25 studenten. Vervolgens gingen we het nachtleven bekijken. Mooi om te zien hoe alle afrikanen los gingen op de muziek. Als blanken waren we hier erg interessant voor hun. Er was R&B, hiphop en jamaicaanse muziek.
Zaterdag hebben we lekker uitgebrakt bij Speke Resort, aan het Victoriameer. Hier was een heel groot zwembad waar we lekker gechilld hebben. Gaan we zeker nog een keer heen! Vandaag naar het winkelcentrum gegaan en van kamer verhuisd. We hebben nu een grotere kamer dus dat is wel fijn. Morgen begint een nieuwe week en gaan we ’s avonds uiteten bij een italiaan om Marit haar verjaardag te vieren. Verder gaan we woensdag naar een outpatient clinic (buiten Kampala), een andere kliniek om daar een kijkje te nemen dus dat wordt ook een interessante dag. Aankomend weekend gaan we raften over de wilde Nijl. Genoeg te beleven hier dus;)